Ahmet Kuddusi İrdem, S.B.Ü. Gazi Yaşargil Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Kalp ve Damar Cerrahisi Kliniği, Diyarbakır, Türkiye e-mail: drirdem@gmail.com                                      

İnfantlarda Konjenital Kalp Cerrahisi sonrasında gelişen Diyafram Felcinin Cerrahi Tedavisi               

Öz

Amaç: Kalp cerrahisine sekonder diyafram felci prevalansı %0,4-16'dır. Bu çalışmada, konjenital kalp cerrahisine sekonder frenik sinir hasarına bağlı diyafram felci olgularında diyafram plikasyonunun gerekliliği, zamanlaması, tekniği ve sonuçları incelendi.

Yöntemler: Kliniğimizde konjenital kalp hastalığı nedeniyle ameliyat edilen 1329 yenidoğan ve süt çocuğu hasta incelendi. Klinik solunum sıkıntısı olan hastalarda diyafram felci tanısı floroskopik olarak doğrulandı. Tüm plikasyonlar ipsilateral torakotomi ile yapıldı. Hiçbir hastada diyafram kası rezeksiyonu gerekmedi.

Bulgular: Konjenital kalp cerrahisi sonrası frenik sinir hasarına sekonder diyafram felci insidansı %1,3 idi. Diyafram felci olan 13 hastaya biventriküler onarım, 5 hastaya tek ventrikül palyasyonu yapıldı. Beş hastaya sağ, 3 hastaya sol ve 2 hastaya bilateral diyafram plikasyonu uygulandı. Plikasyon sonrası mekanik ventilasyondan ayrılma süresi, ortanca 3 gün (2-90 gün) ve yoğun bakımda kalış süresi ortanca 11,5 gün (4-49 gün) idi. Ortanca takip süresi 24 ay (4-37 ay) idi. Primer prosedüre ikincil diyafram felci olan hastalar arasında mortalite %11,1 idi.

Sonuç: Diyafram plikasyonu primer kardiyak prosedürün morbidite ve mortalitesini etkilememekle birlikte, diyafram felcinin neden olduğu solunum komplikasyonlarına ikincil morbidite ve mortaliteyi azaltmaktadır. Yenidoğan ve infant hasta grubunda diyafram plikasyonu kararının geciktirilmemesi ve özellikle tek ventrikül patolojisi olan hastalarda, daha agresif ve erken uygulanması gerektiğini düşünüyoruz.

Anahtar kelimeler: Respiratuar paralizi, bebek, diyafram, doğumsal kalp kusurları, floroskopi                  

Surgical Treatment of Diaphragmatic Paralysis Developing After Congenital Heart Surgery in Infants

Abstract

Objective: The prevalence of diaphragmatic paralysis secondary to cardiac surgery is 0.4-16%. In this study, the necessity, timing, technique and results of diaphragmatic plication in cases of diaphragmatic paralysis due to phrenic nerve damage secondary to congenital heart surgery were examined.

Methods: 1329 newborn and infant patients with congenital heart disease who underwent surgery in our clinic were examined. In patients with clinical respiratory distress, the diagnosis of diaphragmatic paralysis was confirmed fluoroscopically. All plications were performed via ipsilateral thoracotomy. Diaphragm muscle resection was not required in any patient.

Results: The incidence of diaphragmatic paralysis secondary to phrenic nerve injury after congenital heart surgery was 1.3%. Biventricular repair was performed in 13 patients with diaphragmatic palsy and single ventricle palliation was performed in 5 patients. Five patients underwent right, 3 patients underwent left and 2 patients underwent bilateral diaphragmatic plication. The median weaning from mechanical ventilation after plication was 3 days (2-90 days) and the median intensive care unit stay was 11.5 days (4-49 days). The median follow-up period was 24 months (4-37 months). Mortality among patients with diaphragmatic paralysis secondary to the primary procedure was 11.1%.

Conclusion: Although diaphragmatic plication does not affect the morbidity and mortality of the primary cardiac procedure, it reduces the morbidity and mortality secondary to respiratory complications caused by diaphragmatic paralysis. We think that the decision for diaphragmatic plication should not be delayed in the newborn and infant patient group and should be applied more aggressively and earlier, especially in patients with single ventricle pathology.

Keywords: Respiratory paralysis, infant, diaphragm, congenital heart defects, fluoroscopy..               

Dicle Med J  2024; 51 (3): 415-424

Doi: 10.5798/dicletip.1552594