Yiğit Uyanıkgil, Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Histoloji ve Embriyoloji AD, 35100 İzmir/Türkiye e-mail: yigit.uyanikgil@ege.edu.tr

ABSTRACT

Objective: Diabetes mellitus is a chronic metabolic disease which has caused a various cardiac disorders, has dramatically increasing prevalance in recent years. Inaccuracies of the life style and eating habits made it an important health problem. In this study, it was aimed to investigate histochemical and biochemical effects of oxytocin on cellular damage induced by hyperglycaemia in experimental rat diabetic cardiomyopathy model.

Methods: Streptozocin are injected to 12 rats intraperitoneally (i.p.) to make them diabetic. No agent was injected to the rest of the rats (n = 6). Rats with blood glucose levels of 250 mg/dl and higher were included into the study. Then, 12 diabetic rats were randomly divided into 2 groups; diabetes group treated with 1 mL/kg saline and diabetes group treated with 160 μg/kg/day oxytocin for 28 days, intraperitonally. Animals were sacrificed at the end of 28 days, then biochemical examinations were performed with cardiac puncture and histopathologic examinations were performed with myocardium.

Results: It was observed that oxytocin administration in diabetic rats decreased cardiomyocyte thickness, TGF-β1 immunosuppression, TGF-β, malondialdehyde and pentraxin-3 levels.

Conclusion: Results of this study show that oxytocin have positive effects on diabetic cardiomyopathy.

Keywords: Diabetic cardiomyopathy, oxytocin, rat model

Diyabetik Kardiyomiyopati Sıçan Modelinde Oksitosin Etkilerinin Histolojik ve Biyokimyasal Olarak İncelenmesi

ÖZET

Amaç: Son yıllarda prevalansı hızla artan, çeşitli kardiyak bozukluklara neden olan Diyabetes mellitus kronik metabolik bir hastalıktır. Sedanter yaşam şekli ve beslenme alışkanlıklarındaki yanlışlıklara bağlı olarak önemli bir sağlık problemi haline gelmiştir. Bu çalışmada, deneysel sıçan diyabetik kardiyomiyopati modelinde hiperglisemi ile oluşturulmuş hücresel hasar üzerinde oksitosin etkilerinin histolojik ve biyokimyasal olarak incelenmesi amaçlanmıştır.

Yöntemler: On iki adet sıçanın intraperitoneal (i.p) streptozosin enjeksiyonu ile diyabetik olmaları sağlandı. Sıçanların geri kalanına (n=6) herhangi bir verilmedi. Çalışma kapsamına 250 mg/dl ve daha yüksek kan şekeri düzeylerine sahip olan diyabetik kabul edilerek çalışmaya alındı. Daha sonra, diyabetik hale getirilmiş olan sıçanlar (n=12) rastgele, 1 mL/kg salin ile tedavi edilen diyabet grubu ve 28 gün boyunca 160 μg/kg/gün i.p oksitosin ile tedavi edilen diyabet grubu olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Hayvanlar 28 günün sonunda sakrifiye edilip kalpten alınan kan ile biyokimyasal analizler, kalp kasından da histopatolojik incelemeler yapıldı.

Bulgular: Diyabetik sıçanlarda oksitosin uygulaması ile histolojik olarak kardiyomiyosit kalınlığının azaldığı, biyokimyasal olarak ise TGF-β1 immünoekspresyonun, TGF-β, malondialdehit ve pentraxin-3 seviyelerinin azaldığı gözlemlenmiştir.

Sonuç: Bu çalışmada elde edilen bulgular oksitosinin diyabetik kardiyomiyopatide olumlu etkilerinin olabileceğini göstermektedir.

Anahtar kelimeler: Diyabetik kardiyomiyopati, oksitosin, Sıçan modeli  

Dicle Med J  2017;44(2):135-143

doi: 10.5798/dicletip.307933