Eda Şimşek, Erzurum Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi KBB Kliniği, Erzurum, Türkiye Email:hekimeda@hotmail.com

ABSTRACT

Osteomas are the most common benign bone tumors of paranasal sinuses. In general, they are small and asymptomatic. They may lead to local symptoms such as nasal obstruction, headache and facial pain when they become large, besides more severe signs and symptoms due to orbital and cranial expansion. The treatment in symptomatic and rapidly-growing cases is surgery. In treatment of paranasal sinus osteomas, endoscopic or open surgical techniques, which may be applied according to mass dimensions and localization, are available. Endoscopic endonasal resection is a safe method with successful results and low morbidity. It causes no cosmetic problems. In this study, a giant ethmoidal sinus osteoma invading orbital wall and extending to skull base was reported. It was totally resected by endonasal endoscopic approach.

Key words: Paranasal sinus, giant osteoma, endoscopic endonasal resection

Orbital invazyon gösteren ve endonazal endoskopik olarak tedavi edilen dev etmoid osteom vakası

ÖZET

Osteomlar, paranazal sinüslerin en sık görülen iyi huylu kemik tümörleridir. Genellikle küçük ve asemptomatik olup büyük boyutlara ulaştıklarında burun tıkanıklığı, baş ve yüz ağrısı gibi lokal semptomların yanında orbital ve kranial yayılıma bağlı daha ağır semptom ve bulgulara yol açabilmektedir. Semptomatik ve hızlı büyüyen vakaların tedavisi cerrahidir. Paranazal sinüs osteomlarının tedavisinde kitlenin boyutuna ve bulunduğu bölgeye göre uygulanabilen endoskopik ya da açık cerrahi teknikler mevcuttur. Endoskopik endonazal rezeksiyon, uygun vakalarda başarılı sonuçlar veren, morbiditesi düşük, kozmetik sorun oluşturmayan, güvenli bir yöntemdir. Bu çalışmada, kafa tabanına dayanan, orbital invazyon gösteren ve endonazal endoskopik yaklaşımla total olarak başarılı bir şekilde rezeke edilen dev bir etmoid sinüs osteomu olgusu sunulmuştur.

Anahtar kelimeler: Paranazal sinüs, dev osteom, endonazal rezeksiyon

Dicle Med J  2014;41(4):743-745

doi: 10.5798/diclemedj.0921.2014.04.0510