Seyhmus Yigit, Department of Orthopaedic Surgery, Dicle University, Faculty of Medicine, Diyarbakır, Turkey e-mail: dryigit8884@hotmail.com

Which one Affects More to Clinical and Radiological Outcomes in Pediatric Calcaneus Fractures? Is the Severity of Trauma or the Applied Surgical Technique?

Abstract

Objective: The aim of our study is to evaluate the clinical and radiographic results of pediatric calcaneus fractures treated in our hospital in terms of age, treatment techniques and trauma severity and to compare with the literature

Methods: This is a retrospective study conducted on 22 pediatric patients (28 calcaneus fractures) treated with surgery for calcaneus fractures in our hospital from March 2005 to January 2020. There were seven patients (patients between 3 and 6 years old) in group 1 and 15 patients (between 7 and 16 years old) in group 2.

Results: 17 fractures were treated with the CRPP technique, 11 fractures were treated with the ORIF technique. The mean age was 11.4 months (range 3–16). Average follow-up time 81.54 months (range 12-156). There is a significant relationship between age and CRPP(p:0.000), but not with ORIF(p:0.10). The most important result of our study is that there is no significant difference between AOFAS scores with CRPP and ORIF techniques (P: 0.167 and p: 0.20, respectively). The second most important result in our study was that there was a significant relationship between Essex Lopresti and Sanders classification to AOFAS score(p: 0.013 in both.).

Conclusion : Immature calcaneus fractures are rare, and those without anatomical reduction, as in adults, have poor results. In pediatric calcaneus fractures, fragmentation due to the severity of trauma, cartilage damage, cancellous bone loss and their consequence may cause circulatory disorders between the fracture parts. As a result, post-traumatic arthritis may develop even if anatomical reduction is made. The most important thing that determines the result in pediatric calcaneus fractures is how high energy the fracture occurs rather than the surgical technique to be chosen.

Keywords: Pediatric calcaneus; fracture; posttraumatic arthritis; internal fixation; percutaneous pinning

Pediatrik Kalkaneus Kırıklarında Hangisi Klinik ve Radyolojik Sonuçları Daha Çok Etkiler? Travmanın Şiddeti mi Uygulanan Cerrahi Teknik mi?

Öz

Amaç: Çalışmamızın amacı hastanemizde tedavi edilen çocuk kalkaneus kırıklarının klinik ve radyografik sonuçlarını yaş, tedavi teknikleri ve travma şiddeti açısından değerlendirmek ve literatürle karşılaştırmaktır.

Yöntemler: Mart 2005 ile Ocak 2020 tarihleri arasında hastanemizde kalkaneus kırığı nedeniyle ameliyat edilen 22 pediatrik hasta (28 kalkaneus kırığı) üzerinde yürütülen retrospektif bir çalışmadır. grup 1'de yedi hasta (3-6 yaş arası hastalar) ve grup 2'de 15 hasta (7-16 yaş arası)

Bulgular: 17 kırık CRPP tekniği ile, 11 kırık ORIF tekniği ile tedavi edildi. Ortalama yaş 11.4 ay (dağılım 3-16) idi.Ortalama takip süresi 81,54 ay (12-156). Yaş ile CRPP(p:0.000) arasında anlamlı bir ilişki vardır, ancak ORIF(p:0.10) ile değildir. Çalışmamızın en önemli sonucu, CRPP ve ORIF teknikleri ile AOFAS puanları arasında anlamlı bir fark olmamasıdır (sırasıyla P: 0.167 ve p: 0.20). Çalışmamızdaki en önemli ikinci sonuç ise Essex Lopresti ve Sanders sınıflaması ile AOFAS skoru arasında anlamlı bir ilişki olduğuydu (her ikisinde de p: 0,013).

Sonuç : İmmatür kalkaneus kırıkları nadirdir ve erişkinlerde olduğu gibi anatomik redüksiyon yapılmayanlarda kötü sonuçlar vardır. Pediatrik kalkaneus kırıklarında travmanın şiddetine bağlı olarak parçalanma, kıkırdak hasarı, süngerimsi kemik kaybı ve bunların sonucu olarak kırık parçalar arasında dolaşım bozukluklarına neden olabilir. Sonuç olarak anatomik redüksiyon yapılsa bile travma sonrası artrit gelişebilir. Pediatrik kalkaneus kırıklarında sonucu belirleyen en önemli şey, seçilecek cerrahi teknikten ziyade kırığın ne kadar yüksek enerj ile oluştuğudur.

Anahtar kelimeler: Pediatrik kalkaneus; kırık; travma sonrası artrit; internal fiksasyon; perkütan pinleme.

Dicle Med J  2021; 48 (4): 703-710

Doi: 10.5798/dicletip.1030393