Sultan Ayaz Alkaya, Gazi Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Hemşirelik Bölümü Beşevler, Ankara, Türkiye Email: ayaz_sultan@hotmail.com

 ABSTRACT

Aim:  This  research  was  conducted  to  describe  opinions  and  determine  experiences  of  individuals  regarding  medical errors.

Methods: Population of this  descriptive study consisted  of trainees  who attended the course in two  public education centers  in  two  diff erent  regions  of  Ankara.  No  sample  was  selected,  567  trainees  who  accepted  to  participate  in  the study constituted the sample. Data were collected by using a questionnaire. Frequencies, percentage distribution and chisquare tests were used in the evaluation.

Results:  The  respondents  of  46.7%  stated  that  they  or  their  relatives  are  exposed  to  medical  errors.  Of  the  subjects, 69.3%  stated  that  lack  of  communication  between  the  patient  and  the  medical  staff  is  the  cause  of  medical  errors, 64.2%  reported  that

those  who  make  errors  should  be  sued,  83.1%  said  medical  errors  were  preventable.  Most  of encountered  types  of  medical  errors  were  medication  errors  (34.3%).  Most  (83.1%)  of  the  subjects  stated  that medical  errors  were  preventable.  A  medical  error  had  been  experienced  by  the  subject  or  a  relative  in  46.7%.  The percentage of subjects who felt they or their relatives had been harmed by the medical error was 78.5%.

Conclusions: It was concluded that approximately half of individuals or relatives exposed to me

dical errors and most of the  subjects  thought  that  medical  errors  were  preventable.  To  prevent  medical  error,  informing  individuals  about medical  errors  and  prevention,  encouraging  to  take  responsibility,  using  experiences  of  individuals  and  including  int he measures to be taken is recommended.

Keywords: Medical error; patient safety.

Bireylerin Tıbbi Hatalarla İlgili Görüş ve Deneyimleri

ÖZET

Giriş: Bu araştırma, bireylerin tıbbi hatalarla ilgili görüş ve deneyimlerini belirlemek amacıyla yapılmıştır.

Yöntemler:  Tanımlayıcı  tipteki  araştırmanın  evrenini  Ankara’nın  farklı  iki  bölgesinde  yer  alan  iki  halk  eğitim merkezindeki kursiyerler oluşturmuştur. Araştırmada örneklem seçilmemiş, çalışmaya katılmayı kabul eden 567 kişi örnekleme dahil edilmiştir. Verilerin toplanmasında anket formu kullanılmıştır. Verilerin analizinde sayı, yüzdelik dağılımları ve kikare testi kullanılmıştır.

Bulgular: Bireylerin % 46,7’si kendisi veya yakınlarının tıbbi hataya maruz kaldığını belirtti. Katılımcıların % 69,3’ü hasta ve sağlık personelleri arasındaki iletişim eksikliğinin tıbbi hatalara neden olduğunu, % 64,2’si tıbbi hata yapanların dava edilmesi gerektiğini, % 83,1’i tıbbi hataların önlenebileceğini ifade etti. En fazla karşılaşılan tıbbi hata türünün ilaç uygulama hatası (% 34,3) olduğu belirlenmiştir. Bireylerin % 46,7’si kendilerinin veya yakınlarının tıbbi hata ile karşılaştığını, %78,5’i kendileri veya yakınlarının tıbbi hata sonucunda zarar gördüğünü belirtmiştir.

Sonuç: Bireylerin yaklaşık yarısının kendisi veya yakınlarının tıbbi hataya maruz kaldığı ve büyük çoğunluğunun tıbbi hataların önlenebileceği görüşünde olduğu belirlenmiştir. Tıbbi hataların önlenmesi için bireylerin tıbbi hatalar ve korunma ile ilgili bilgilendirilmeleri, sorumluluk almaları için teşvik edilmeleri, deneyimlerinden yararlanılması ve alınacak önlemlere dahil edilmeleri önerilmektedir.

Anahtar kelimeler: Tıbbi hata, hasta güvenliği

Dicle Med J  2017;44(1):25-34

doi: 10.5798/dicletip.298577