Anadolu University, Faculty of Pharmacy, Department of Biochemistry, 26470, Eskişehir-TURKEY Email: fozdemir3@anadolu.edu.tr

ABSTRACT

Objectives: The present study was carried out to deter­mine whether thyroid hormones affect lipid profile and levels of erithrocyte sedimentation rate (ESR), serum total homocysteine (t-hcy), leptin, fibrinogen, C-reactive protein (CRP in patients with hyperthyroidism.

Materials and methods: This study was carried out on 23 hyperthroid subjects (3 men / 20 women, mean age 41.8 ± 2.4 years). Serum levels of homocysteine, leptin, fibrinogen, CRP, total cholesterol (TC), high-density lipo­protein cholesterol (HDL-C), low-density lipoprotein cho­lesterol (LDL-C) and ESR were measured and body mass index (BMI) were calculated before and after treatment of hyperthyroidism.

Results: Pretreatment t-hcy, TC, LDL-C, HDL-C levels and BMI of patients were significantly lower than those of the post-treatment (p<0.001, for each variable). How­ever, fibrinogen and ESR decreased after the treatment (p<0.001 and p<0.05, respectively). There were no dif­ferences in leptin and CRP levels between pre- and post-treatment periods. Pre and post treatment TC and LDL-C levels were negatively correlated with free triiodothyronine (fT3) levels (r=-0.588, p<0.01; r=-0.534, p<0.01; r=-0.543, p<0.01 and r =-0.653, p<0.01, respectively). Pre-treat­ment HDL-C was inversely correlated with TSH (r=-0.423, p<0.05). Pre-post- treatment LDL-C was negatively cor­related with free thyroxine (fT4) levels (r=-0.536, p<0.001 and r=- 0.422, p<0.05 respectively). Pre-treatment TC was inversely correlated with fT4 (r=-0.590, p<0.01).

Conclusion: Hyperthyroidism is associated with high plasma fibrinogen and ESR levels. Elevated plasma fi­brinogen and ESR levels may be a possible explanation for the high cardiovascular morbidity among hyperthy­roidic subjects. These changes may reflect low-grade inflammation or disturbances in coagulation in hyperthy­roidism.

Keywords: Hyperthyroidism, homocysteine, leptin, lipid profile, treatment

Hipertiroid hastalarda tedavi öncesi ve sonrası lipid profili ile homosistein, leptin, fibrinojen ve C-reaktif protein düzeyleri

ÖZET

Amaç: Bu çalışma hipertiroidizmli hastalarda tiroid hor­monlarının lipid profilini, eritrosit sedimentasyon hızını (ESR), serum total homosistein (t-hcy), leptin, fibrinojen ve C-reaktif protein (CRP) düzeylerini etkileyip etkileme­diğini tespit etmek için tasarlanmıştır.

Gereç ve yöntem: Bu çalışma yaş ortalaması 41.8±2.4 yıl arasında olan 23 hipertiroid (3 erkek/ 20 kadın) ile gerçekleştirildi. Homosistein, leptin, fibrinojen, CRP, to­tal kolesterol (TK), yüksek dansiteli lipoprotein kolesterol (HDL-K), düşük dansiteli lipoprotein kolestrol (LDL-K)’ün serum düzeyleri ve ESR ölçüldü ve vücut kütle indeksi (BMI) tedaviden önce ve sonra hesaplandı.

Bulgular: Hipertiroid hastalarının tedavi öncesi t-hcy, TC, LDL-Kolesterol, HDL-Kolesterol düzeyleri ve BMI tedavi sonrası düzeylerden daha düşüktü (tüm değişkenler için, p<0.001). Bununla birlikte, fibrinojen ve ESR tedaviden sonra azaldı (sırasıyla, p<0.001; p<0.05). Tedavi öncesi ve sonrası leptin ve CRP seviyeleri arasında fark yoktu (p>0.05). Tedavi öncesi ve sonrası TC ve LDL-K serbest triiodotironin (fT3) düzeyleri ile negatif olarak korele idi (sırasıyla, r=-0.588, p<0.01; r=-0.534, p<0.01; r=-0.543, p<0.01 ve r=-0.653, p<0.01). Tedavi öncesi HDL-K TSH ile tersine uyumluydu (r=-0.423, p<0.05). Tedavi öncesi ve sonrası LDL-K serbest tiroksin (fT4) düzeyleri ile nega­tif uyumluydu (sırasıyla, r=-0.536, p<0.001 ve r=-0.422, p<0.05). Tedavi öncesi TC seviyeleri ile fT4 arasında ter­sine bir uyum vardı (r=-0.590, p<0.01).

Sonuç: Hipertiroid durumu, yüksek plazma fibrinojen ve ESR düzeyleri ile ilişkilidir. Yükselmiş plazma fibrinojen ve ESR düzeyleri bu durumdan etkilenmiş kişiler arasında yüksek kardiovasküler morbidite için açıklanabilen muh­temel bir durum olabilir. Bu değişimler düşük seviye infla­masyonu ya da hipertitoidizmdeki dağılımı yansıtabilir.

Anahtar kelimeler: Hipertiroidi, homosistein, leptin, lipid profii, tedavi

Dicle Med J  2010;37 (1):1-7

doi: 10.5798/diclemedj.0921.2010.01.